برگ ریزان تهران
این اواخر دست به تحقیقاتی برده ام تا نشان دهم که آیا کسی در غربت، هم، غریب هست؟ تا جایی که من تجربه کرده ام، این ایده تحقق یافتنی است. می شود، در غربت غریب نبود. این امکان هم مساعد شده است که حتی در سرزمین خود، غریب باشیم. این تجربه را داشته اید؟
پس اینجا مایلم همان جمله اولین ام را به شکلی تعدیل کنم تا باشد ازجریان سریع تغییراتی که از چند ثانیه قبل در واقعیت های ذهنی ام شکل گرفت، حداقل، بهره ای برده باشم. نسخه ی تعدیل شده اش این است که در غربت حتی اگر دیگران از شما چیزی نپرسند، خودت و حضورت علامه ی سوالی استی که هر دم به میان می آیی تا با آمدنت دوستان ناغریب را وادار به پرسش کنی و برای خودت در حد خودت وطنی ساخته باشی.
تهران با همه ی غربت هایش، آشناست. چون من دارم علامه ی سوالی می گردم؛ علامه سوالی که ماهیت وجودی اش مرا از غربت و هستی نداشتن بیرون می آورد.
این، اولین برگ ریزانی است که در خارج از کشور تجربه می کنم. در وطن برگ می ریخت؛ اما انگار یا من حس و صدای افتادن این برگها را نمی شنیدم و زمانی می ریخت که من کر می شدم و یا در حین خواب می ریخت. شاید هم آن زمانهای می ریخت که من در غفلت بودم. این هم سوالی که آیا همه عمرم در آنجا به غفلت گذشته است که حتی افتادن برگی بهره نبرده باشد؟ شاید هم آن زمان "پرنده بودم" که به هر کران که پر می زده ام، برایم وطن بوده است.
ممکن حالا درک کرده باشم که چرا برگهای درختان ولیعصر تهران، زرد می نماید و در زیر پای عابران و نرم باران قبرغه هایشان می شکند تا آرامتر و خونسرد تر زمستان را در جنس خاک تجربه کنند. پس یادم باشد که گفته بودم که آدمی پرنده است؛ برخلاف قنبرعلی تابش:
آدمی پرنده نیست
تا به هر کران که پرکشد، برای او وطن شود
سرنوشت برگ دارد آدمی
برگ، وقتی از بلند شاخهاش جدا شود،
پایمال عابران کوچهها شود
بلی، من و جودم سوال، علامه ی سوال، پرنده و برگ هستیم! و همین دنیا و احوال ماست؛ اگر پرسی.